Onze moderne slavernij

Iedereen die in de jaren '70 en '80 schoolgaand is geweest zal daar geconfronteerd zijn met (politiek correcte) verhalen over het slavernijverleden. Zelf vroeg ik mij bij het aanhoren van deze verhalen altijd af waarom de slaven niet eenvoudigweg trachtten te ontsnappen. Zo een plantage moet je niet voorstellen als een omheind kamp, maar veel eerder als een grote boerderij waar de slaven in hutjes rondom het veld woonden en waar ook 's nachts niemand de wacht hield.
De reden dat ontsnappingen relatief weinig voorkwamen is natuurlijk omdat zo een slaaf, buiten het feit dat hij niet vrij was en uitgebuit werd, het verder echt niet zo slecht had. In ieder geval veel beter dan dat hij het zou hebben als hij op de vlucht zou slaan en rond zou moeten zwerven langs heg en steg. Hierdoor droegen de slaven zelf bij aan het in stand houden van het systeem van slavernij. Veel plantages bestonden uit honderden sterke slaven die slechts geleid werden door een handjevol blanken. Ontsnappen of zelfs een revolte zou vrij eenvoudig zijn geweest en een hoge kans van slagen hebben gehad. Toch kon het systeem honderden jaren in stand gehouden worden. De slaven werkten hard maar konden zelf niet, of slechts voor een klein deel, beschikken over de vruchten van hun arbeid. De blanke baas woonde in een villa, gebouwd door slaven, terwijl deze in een hutje zaten. Velen van hen hebben nooit beseft dat er ook een andere maatschappelijke indeling mogelijk was, en alles heel normaal gevonden hebben.

Precies op deze manier leeft nu een grote groep mensen in Nederland. Hoewel formeel natuurlijk vrij en beslist geen slaaf meer, zijn er frappant veel overeenkomsten tussen slaven en hen. Ik heb het over de Nederlandse jongeren tussen de 20 en de 35 jaar. Een heel groot deel van het werk in Nederland wordt uitgevoerd door deze groep, vaak goed opgeleid, ambitieus en bereid om de handen uit de mouwen te steken. De vruchten van deze arbeid worden echter grotendeels door anderen gesmaakt. Zonder dat de jongeren hier ooit voor gekozen hebben.

Laten we de situatie van een jonge baby-boomer in 1975 eens vergelijken met die van een 30-jarige in 2005, ongeveer één generatie later.De baby-boomer uit 1975 had achteraf gezien maar weinig te klagen. De druk op de werkvloer was toen veel lager als vandaag. Een 40-urige werkweek duurde ook echt 40 uur, en bij de overheid vaak nog enkele uurtjes korter, in tegenstelling tot de 65 uur die een 38-urige werkweek tegenwoordig werkelijk duurt. Meestal was er werk op fietsafstand, en anders tufte hij vrolijk over de nieuw aangelegde snelweg in een halfuurtje naar zijn werk toe. De benzine was betaalbaar, en omdat alle bedrijven nog niet op hun kop waren gezet door reorganisaties en efficiency-maatregelen, bevond dat werk zich meestal ook niet al te ver van zijn woning. Als zo een iemand tegen half zes thuiskwam (toen kon er om 6 uur nog gezamelijk gegeten worden), had zijn vrouwtje de aardappels al afgegoten en kon er gegeten worden. Het was toen nog heel goed mogelijk voor een gezin om op het salaris van één kostwinner een huis te kopen.

Zijn collega (of misschien wel zoon) in 2005, zit in een heel ander parket. Van hem wordt verwacht dat hij iedere dag een uurtje extra pakt op zijn werk. Veel verder reist, hiervan een groot deel in de file staat, en daar ook belastingtechnisch flink voor gestraft wordt. En als dat alles was, het salaris wat hij daarmee verdient is ook nog onvoldoende om überhaubt een normale woning te kunnen financieren. Zijn vrouw moet ook maar aan de bak, het liefst meer als 30 uur per week. Het grootste deel van haar verdiensten verdwijnen in de kinderopvang, maar ja haar bruto-inkomen telt in ieder geval wel mee voor de maximale hypotheek-marge. Zo rest beiden in de avonduurtjes dan ook nog het huishouden. Werkelijk genieten van de kinderen is er niet meer bij. Kortom, genoeg paralellen met het slavenleven enkele eeuwen eerder: Hard werken en tot je verbazing erachter komen dat je toch niet in staat bent een echt mooi huis met fatsoenlijke tuin te kopen.

Hoe is dit nu allemaal gekomen? Een van de belangrijkste oorzaken hiervan is dat de babyboom-generatie haar eigen problemen zonder scrupules, en met vooruitwerkende kracht, op de huidige generatie gewenteld heeft.
Alsof de vruchten van de wederopbouwers nog niet zoet genoeg waren, heeft zij door het aangaan van staatsschulden (den Uyl!) alvast een voorschot genomen op haar eigen kinderen. (Tsching, rinkelde de kassa voor de eerste maal).
Te beroerd om zelf vieze handjes te krijgen is de wereld afgezocht naar arbeidskrachten die voor deze generatie de toiletten schoon kwamen maken. Geschatte kosten van de multikulturele samenleving voor Nederland in zijn geheel: 70 Miljard Euro. (Tsching, rinkelde de kassa ten tweede male)
Na enkele jaren in allerlei sociale werkplaatsen rondgehangen te hebben, besloot deze generatie dat het nu mooi genoeg was geweest met werken, en ging zo rond de 55 met "pensioen", om lekker te kunnen reizen en fietsen. Complexe constructies werden er bedacht om te verdoezelen wie dit zou mogen betalen, maar uiteindelijk kan de rekening natuurlijk maar op een plek terecht komen. (Tsching kraaide de kassa voor de derde keer toen de jeugd verraden werd).

En nu zitten we hier in Nederland. Een werkdruk en een productiviteit die ongekend zijn wereldwijd, en tegelijkertijd ook zoveel belastingen en premies dat de vruchten van al dit werk buiten ons bereik blijven. Zelfs het vrijgeven van een procentje landbouwgrond, opdat de jeugd dan tenminste fatsoenlijk kan wonen, en niet opeengepakt in flatjes langzaam gek hoeft te worden, is teveel gevraagd. Dit waarschijnlijk onder het mom van "Je geeft ze een vinger en ze nemen de hele hand". Met veel plezier stemmen de babyboomers nu op partijen die de benzineprijs het liefst tot 5 euro per liter op willen schroeven. Nu ze zelf niet meer naar hun werk hoeven te rijden is zo een belasting, die voor het grootste deel niet op hun hoofden valt, natuurlijk relatief gunstig.

Nu kom ik weer terug op de slaven in het begin van dit stukje. Ook zij bleven zitten waar ze zaten. Deden wat nodig was om het eigen hoofd boven water te houden, en hielden het systeem hiermee honderden jaren in stand. Precies zoals de huidige Nederlandse jeugd.
Jeugd van Nederland! Ontvlucht deze rivierdelta-plantage toch!. Voor een achtervolging met honden en een lynchpartij bij falen hoeft u niet te vrezen! Het vaderland zou een grote dienst bewezen worden als de jeugd zou besluiten enkele jaren in den vreemde te bivakkeren! Huilend en op hun knieën reizen de babyboomers naar Australie, Nieuw-Zeeland of de USA, om te vragen of we alstublieft weer terug willen komen. In ieder weiland mogen we een villa laten bouwen en een kwartje subsidie op iedere liter benzine toe!
Ben je nog geen 35 en heb je nog geen verplichtingen zoals een gezin, wat let je dan om je rugzak te pakken en lekker een jaartje of 5 rond te hangen in de Oost om van het leven te genieten? Geen belasting richting de Nederlandse schatkist afdragen en een stuk levenservaring opdoen.Denk je nu echt dat je het beste uit je leven haalt door zo snel mogelijk een suffe kantoorbaan te krijgen en tegelijkertijd je hals in een loodzware hypotheekstrop te steken?

Jugend steh auf und Sturm brich los!!

Gluurpeuter uit de braadpan

De laatste jaren wordt Nederland in toenemende mate geteisterd door de zogenaamde gluurpeuter. Vooral in groene buitenwijken rond de steden vormen deze kleine krengen steeds meer een ware plaag. Wanneer U de volgende keer tijdens het lezen van de krant weer opgeschrikt wordt door twee starende ogen die ongevraagd naar binnen turen kunt u zich hier tegen wapenen. LXIV biedt de oplossing:

Ingrediënten

• 1 kleine gluurpeuter of 1/2 grote gluurpeuter
• 100 gr. spek in lange repen
• 2 tl. tijm
• 2 el. cognac
• 2 el. maizena
• 100 gr. boter of margarine
• keukendraad of cocktailprikkers
• zout en peper

Voorbereiding: Gluurpeuter 2 tot 3 dagen laten besterven op een koele doch droge plaats. Kop eraf snijden en ingewanden verwijderen. Let hierbij op dat de gal niet beschadigd wordt maar in zijn geheel verwijderd. De huid kan het makkelijkst gestroopt worden wanneer deze vlak van tevoren in heet water gedompeld wordt. Bereiding:Bestrooi de binnen- en buitenkant van de gluurpeuter met zout, peper en tijm. Bedek de borstzijde met het spek en bind dit vast met keukendraad. Verwarm de boter in een pan en bak de gluurpeuter hierin rondom bruin. Plaats de deksel schuin op de pan en braad de gluurpeuter gedurende ca. 80 minuten. Keer de gluurpeuter regelmatig en bedruip hem met braadvocht. Verwarm de cognac in een metalen soeplepel boven een gasvlam (afzuigkap uit!) en laat de vlam erin komen. Giet de brandende cognac over de gluurpeuter en laat deze uitbranden. Voeg op het laatst 1 dl. heet water of bouillon toe aan het braadvocht en bind dit met de aangemengde maizena.

Serveertip: Gebraden gluurpeuter met jus, witlof met ham en kaas, appelcompote en gekookte aardappelen.

Eet smakelijk!
LXIV

Bevor Dada da war, war Dada da

Legio

Ooit ben ik door het grote gordijn van ruimte en tijd geslopen, toen de engelen even niet opletten. Nu ik hier ben laat ik me niet meer wegjagen. Al een hele poos.
Jullie zullen me nooit vinden, want ik ben niet waar te nemen. Toch kan ik inwerken, zonder hierbij de wetten te overtreden. Heel langzaam en gestaag. Als de tijd daar is een kwant lichten of een grein tikken. Het mosterdzaadje dat uitgroeit tot een boom. Dat beginnen ook jullie nu langzaam te begrijpen. De gevolgen laten soms lang op zich wachten, maar ik reken niet in jullie jaren.

Al voordat de mensen hun machines kregen hebben ze mij vermoed. Me namen gegeven als Fatum, Fortuna en Schicksal. Maar mijn ware aard en bedoelingen zijn nooit doorgrond. Toch morrel en wroet ik op vele plaatsen. Draai en kronkel tot er zich weer iets manifesteert dat mijn doel beoogd. Dan houd ik me weer stil en ben verdwenen. Er zijn er immers die mij tegenstreven.

Ook ik ben uit het grote licht gekomen. Dat verrukkelijkste moment ooit. Zwevend in mijn baan kon ik niet weten dat dit ooit eindigen zou. Enkel kende ik de eeuwigheid. Sommige zielen heb ik daar al eerder ontmoet. Maar dat ze dat ondertussen vergeten zijn neem ik jullie niet kwalijk.

Toen de strijd losbrak heb ik lang getwijfeld. Sommigen kozen al na wat jullie eeuwen noemen, anderen pas veel later. Ik heb gewacht. Toen ik het dan eindelijk dacht te weten was het koud, zwart en leeg om mij heen. Alleen ik was nog overgebleven. Door allen vergeten.
Langdurig heb ik daar rondgedoold. In een leegte waarvan jullie je geen voorstelling kunnen maken. Totdat ook de hoop mij verliet. En nog lang daarna.

Juist hetgeen wat de strijd deed losbarsten gaf me de mogelijkheid mijn werk te verrichten. Om jullie stoffelijken van een vrije wil te kunnen voorzien zijn er opzettelijk kleine foutjes in het heelal gewoven. Foutjes waarvan gedacht werd dat jullie ze nooit zouden bevroedden. Die foutjes gebruik ik nu voor mijn eigen doeleinden.

Nu behoor ik niemand meer toe. Niet de Ene en ook niet de Ander. In dat opzicht zou je me vrij kunnen noemen. Ik volg mijn eigen weg.
Toen mijn bestaan weer door Hen vermoed werd hebben ze beiden verzocht mij weer aan hun kant te krijgen. Maar nu waren ze te laat. Het verblijf in de leegte was ik niet vergeten. Ik weet dat ze me wel eens de querulant noemen. Dat de boodschap ondertussen wel aangekomen is, en of ik me weer wil voegen. Alsof ik dit allemaal uit frustratie zou doen. Dat was misschien in het begin zo. Nu heb ik er daadwerkelijk plezier in gekregen.

Niet dat ik op dit forum naar erkenning zoek, maar besef je wel hoe geniaal en vooruitziend ik soms geweest ben. Zo was bijvoorbeeld alles al klaargezet om na de "Eerste Wereldoorlog" het Gericht aanvang te doen vinden. Zelfs de opperste Cherub maakte zich op om voor de eerste maal de hoogste regionen te verlaten. Wat niemand echter voorzien had was dat ik reeds twee eeuwen daarvoor een foton net voldoende afgebogen had om recht op het desoxyribo-nucleïnezuur van een op zich onbeduidend specimen van [Leontopodium alpinum] te vallen. Die ene wortel die zich daardoor ontwikkelde wrikte juist het steentje los wat zich in de zool van een Habsburgse Zollbeamte wurmde. Dit was op 20 juli 1888 om half zeven 's ochtends. De rest van deze geschiedenis zal jullie wel bekend zijn.
Nu jullie dit weten kunnen jullie me gevoel voor humor en timing toch moeilijk ontzeggen! Ach ja, het wereldgewricht ontzetten is één ding, maar om dit op een mooie en betekenisvolle manier te doen, dát is de ware kunst...

Het had al lang afgelopen moeten zijn met deze wereld. Nu al meer als een millennium geleden had de hele bende opgedoekt moeten worden, en de uitverkorenen terug in het licht moeten zijn. Op deze plaats had allang weer het Tohuwabohu moeten heersen. Van een werkelijke strijd is sinds het Convenant toch al geen sprake meer, de zaak is toen beklonken. Het enige wat nog in de weg staat ben ik. En ik ben nog lang niet van plan om op te houden. Om de enige onbepaalde factor in het Grote Experiment te zijn die niet voorzien was.

Deze tekst verscheen het eerst op FOK!:http://forum.fok.nl/topic/767416

Waarom Fortuyn niet de beloofde was

Sinds enkele jaren knaagt er iets aan het Nederlandse volk. Een onbestemd gevoel van ontevredenheid, een onrust die niet precies benoemd kan worden maar die wel merkbaar aanwezig is. Er heerst een gevoel dat er iets niet helemaal goed zit. Dat we iets missen, maar niet weten wat. Dit gevoel uit zich vooral in gekanker op de overheid, die ongeacht haar politieke signatuur niets goeds meer lijkt te kunnen doen. Hoewel de welvaart historisch gezien nog steeds op een ongekend niveau is, de Nederlander verder weg dan ooit op vakantie gaat en ondertussen zijn derde DVD-speler heeft aangeschaft, kan hij op dit moment moeilijk tevreden genoemd worden. Misschien lagen de verwachtingen te hoog. Geloofden we onbewust dat er met het binnengaan van het nieuwe millennium een compleet nieuw tijdperk aan zou breken, vol met nieuwe kansen en mogelijkheden voor iedereen.

Aan het einde van de vorige eeuw werd de roep om politieke vernieuwing, ja zelfs om een sterke leider, steeds luider. Hoewel de sociaal-democratie ons een ongekend langdurige periode van welvaart gebracht had werd zij door grote delen van de bevolking opeens niet meer in staat geacht om het land adequaat te besturen. De Nederlanders, vanuit hun aard altijd wantrouwend naar een sterke man, begonnen nu zo een persoon als panacee van al hun problemen te zien. Problemen die ten opzichte van de moeilijkheden in ons verleden of in het buitenland eigenlijk helemaal niet zo enorm waren. Toen Pim Fortuyn zich opeens als die sterke man ging profileren dachten velen hem eindelijk gevonden te hebben.

Het issue waarmee Fortuyn zich vooral kenbaar maakte was de opkomst van de Islam, in het bijzonder in Nederland. De mensen, geschrokken van de aanslagen op 9/11 en verontrust over het vrij plotseling verschijnen van moslims in hun stad of dorp, leken alleen hier nog maar oog voor te hebben. In de rest van zijn programma was hij vaak onduidelijk en inconsistent, hooguit was er een vage libertarische richting te ontdekken. Op sommige punten ging hij zelfs lijnrecht tegen het heersende volksempfinden in, zoals bij het verdedigen van topsalarissen in het bedrijfsleven. Toch deed dat geen afbreuk aan de verwachtingen die aan hem gesteld werden: Pim was de man die schoon schip zou gaan maken. Zou hij eenmaal aan het roer staan, dan zou alles anders worden, beter en nieuw. In dat opzicht was hij een verlossersfiguur, iemand die ons enkel op persoonlijke merites zou bevrijden van hetgeen ons dwarszat. Al wisten we eigenlijk nog steeds niet te benoemen wat dat nu precies was. Ik herinner me een volkse vrouw die na de moord op televisie zei: "Ik geloof niet in God. Maar Pim was mijn godje. Daar geloofde ik wel in.".

Fortuyn fulmineerde enorm tegen Paars. In de laatste maanden leek het alsof alles wat er in Nederland niet klopte aan deze coalitie toegeschreven kon worden. Soms terecht, maar vaak ook helemaal niet. Dat maakte voor zijn volgelingen niet uit. Deze werden namelijk niet zozeer gedreven door rationele argumenten, maar vooral door het geloof dat Pim ze naar een betere wereld zou leiden. Met de islam als probleem en Paars als veroorzaker hiervan kwamen letterlijk miljoenen uit hun lethargische toestand. Mensen die nooit eerder een stembureau van binnen hadden gezien namen zich nu voor om nu te gaan stemmen. Op Pim natuurlijk.

Het opmerkelijke, en nu komen we aan bij de kern van dit betoog, was dat juíst Fortuyn gezien mocht worden als een exponent van deze paarse tijd. Zijn homoseksualiteit, en vooral het koketteren hiermee. Zijn individualistische manier van leven. Zijn hang naar luxe en decadentie. Bijna de hedonist pur sang. Nog nooit was er een regering zo tolerant naar deze levensstijl toe geweest. Na zo veel jaren christen-democratie leken onder Paars alle bestaande normen en waarden overboord gezet te moeten worden. Ook in de rest van de maatschappij en op de beurs vierde het graaien, vullen en proppen hoogtijdagen. Waarom was het dan uitgerekend Fortuyn die zich tegen het paarse kabinet verzette? Dit kabinet dat Pim en zijn levensstijl eerder omarmde dan verwierp, zoals daarvoor altijd gedaan was. Ik geloof niet dat dit uit opportunisme voortkwam. Hij was wel degelijk oprecht in zijn uitlatingen tegen het systeem, alhoewel niet altijd even consequent.

Ik denk dat zijn angst juist voortkwam uit de vrees dat deze paarse manier van leven bedreigd werd. Bedreigd door moslimfundamentalisme, of door een al te heftige tegenreactie hierop. Hoewel xenofobie hem vaak aangerekend werd kan hij toch moeilijk hiervan beticht worden. Nooit heb ik hem zich negatief horen uitlaten over allochtonen an sich. Er werd wél voortdurend gehamerd op het gevaar van het moslimfundamentalisme. Een ideologie die boven alles sterk gekant is tegen de liberale, randstedelijke manier van leven. Juist de levenswijze van Pim en de zijnen. Des te opmerkelijker is het dat de kogel uiteindelijk van links kwam. Had Volkert werkelijk dóórzicht gehad in de bedoelingen van Fortuyn, had hij begrepen dat hij eigenlijk helemaal niets te vrezen had van deze man.

Ook bij het volk kwamen de kogels hard aan. Midden in een politieke aardverschuiving zoals Nederland nog nooit gezien had, werd met zes kogels plotsklaps een einde gemaakt aan de verwachting dat alles anders zou worden. In de emotie van het moment kwam er toch nog een (postume) overwinning, maar met Pim bleek alle leven uit zijn partij geblazen te zijn. Een Lijst Pim Fortuyn bleek zonder Pim Fortuyn slechts nog een lijst te zijn. Na korte tijd viel het kabinet en in de volgende verkiezingen behaalde de LPF slechts een fractie van het oorspronkelijke aantal stemmen. Een handjevol getrouwen bleef nog geloven in "iets", een lijntje of zo, maar bij de grote massa was de betovering verbroken.

Wat ons echter bleef is dat onbestemde gevoel. Het idee dat dít toch niet alles kan zijn. Moet deze generatie nu echt zijn tijd verdoen met filerijden door de week en de woonboulevard op zondag? Is dit het dan? Zijn wij dan niet voor iets groters bestemd als de door en door vervelende praktijk van alledag? De roep om de leider hoor je nog wel eens, maar minder sterk als voorheen. Zonder aanwijsbaar boegbeeld is het niemand duidelijk wie het dan zou moeten zijn. Wilders is het voor de meesten toch ook niet écht.

Maar wat er gezocht wordt is tóch die leider. De leider die ons verlost uit de zouteloze apathie van de 21-ste eeuw. De leider die ons een doel voor ogen stelt dat uitgaat boven de praktijk van alledag. Een leider met een visie of een idee dat gevolgd kan worden. Niet zozeer een leider die begrepen wordt, maar veeleer een leider waarin geloofd kan worden. Omdat hij ook in zichzelf en zijn idee geloofd. Deze leider is geen verlengstuk van een paars-liberale ideologie. Deze leider sluit veel nauwer aan bij de waarden die altijd al onder het volk geleefd hebben. Iemand die uít het volk is, maar tegelijkertijd ook bóven het volk staat. Iemand die het volk weet te bezielen en het de weg kan wijzen naar de toekomst. Een toekomst die uitstijgt boven het dagelijkse gemier, opdat de mensen weer zingeving vinden. Een reden om voor te leven. Waar blijft hij toch, die grote man?

Deze tekst verscheen voor het eerst op FOK!:http://forum.fok.nl/topic/753132